Politici lijken eindelijk begrepen te hebben dat het slecht staat om riante vergoedingen te krijgen voor een waslijst aan mandaten en posities, zowel in de publieke als de privésfeer. Dat is een positieve evolutie. Elke partij heeft in deze zaak boter op het hoofd. De hamvraag is echter wat een echte ‘decumul’ moet inhouden. N-VA-voorzitter Bart De Wever stelde voor om vooral de vergoedingen in te perken, niet zozeer de veelheid aan mandaten. Dit is geen goed idee. Het gaat niet ver genoeg.
Het is niet al goud wat blinkt
Volksvertegenwoordigers en bestuurders een goed loon geven vloeit voort uit het idee dat een te laag loon politici gevoeliger zou maken voor omkoping en smeergeld. In die zin is het niet problematisch dat we de mensen die ons land helpen besturen goed betalen. Het spreekt natuurlijk voor zich dat politici te veel betalen ook niet goed is. Hoe kunnen ze anders nog weten hoe de gemiddelde burger leeft, als ze zelf in villa’s wonen en tot een sociale klasse behoren waar geld nooit een probleem is?
Maar het voorstel van Bart De Wever gaat voorbij aan een ander aspect van de cumul: belangenvermenging. Hoe kan een politicus als Koen Kennis (N-VA) objectief een oordeel vellen als er een conflict rijst tussen één van de 40 organisaties waar hij een vinger in de pap heeft? Hoe kon Yvan Mayeur (PS) tegelijk burgemeester zijn van Brussel en beslissen over het beleid over daklozen terwijl hij aan die daklozen zelf duizenden euro’s verdiende?
Meer jobs dan uren in een dag
Natuurlijk betekenen 15 mandaten nog niet dat een politicus elke week met alle 15 bezig is, maar de vraag is wel hoe je volledig mee kan zijn in al van die mandaten op maandelijkse basis. Kan iemand een afgewogen oordeel vellen als die persoon reist van vergadering naar vergadering, telkens in een andere organisatie met een volledig andere eigenheid?
Politici kunnen hierop antwoorden dat er in de zakenwereld ook mensen bestaan die lid zijn van vele raden van bestuur, of diverse verantwoordelijkheden combineren. Zoiets lijkt me echter geen excuus, maar meer iets dat wijst op een breder maatschappelijk probleem. Een decumul is met andere woorden niet enkel nodig in de politiek, maar ook in het zakenleven.
Geen strobreed in de weg
Zelfs als we aannemen dat mensen het fysiek en mentaal aankunnen van pakweg 10 jobs tegelijk te combineren en er telkens met kennis van zaken te kunnen werken, zitten we nog steeds met een probleem. Hoe kunnen we verantwoorden dat één persoon zo veel macht kan concentreren in één paar handen, meestal onverkozen en op een manier die geen verantwoording moet afleggen tegenover de mensen waar hun beslissingen invloed op hebben?
Het kan dus eigenlijk niet dat er een klasse bestaat aan mensen die ongebreideld mandaten en verantwoordelijkheden toegewezen krijgen. De vergoedingen die ze hierbij opstrijken is uiteindelijk van een ondergeschikt belang. Het gaat er meer om hoe ze hele sectoren kunnen controleren zonder dat iemand hen een strobreed in de weg kan leggen, behalve mensen uit hun eigen klasse, van welke politieke of zakelijke signatuur ze ook zijn.
Dangerous liaisons
Er blijven mensen nodig die vooral teren op netwerken, en zowel politieke als zakelijke spelers met elkaar in verband kunnen brengen. Onze maatschappij wordt door dit type mensen mee in stand gehouden – de slimme ambtenaar die weet wat een grote werkgever nodig heeft om meer mensen aan te trekken, of de geniale bedrijfsleider die ervoor kan zorgen dat de politiek weet wat ze moet doen om zijn of haar bloeiende bedrijf werkzekerheid te bieden.
Wat we niet nodig hebben, zijn mensen die talloze mandaten combineren, van alles maar half en half weten hoe het zit, en intussen zichzelf verrijken. Bestuursleden horen niet thuis in vijf raden van bestuur, en politici horen geen lid te zijn van zeven overheidsorganisaties. Een sociaal netwerk creëren kan ook zonder dat er mandaten aan vast hangen.
Het is niet al goud wat blinkt
Volksvertegenwoordigers en bestuurders een goed loon geven vloeit voort uit het idee dat een te laag loon politici gevoeliger zou maken voor omkoping en smeergeld. In die zin is het niet problematisch dat we de mensen die ons land helpen besturen goed betalen. Het spreekt natuurlijk voor zich dat politici te veel betalen ook niet goed is. Hoe kunnen ze anders nog weten hoe de gemiddelde burger leeft, als ze zelf in villa’s wonen en tot een sociale klasse behoren waar geld nooit een probleem is?
Maar het voorstel van Bart De Wever gaat voorbij aan een ander aspect van de cumul: belangenvermenging. Hoe kan een politicus als Koen Kennis (N-VA) objectief een oordeel vellen als er een conflict rijst tussen één van de 40 organisaties waar hij een vinger in de pap heeft? Hoe kon Yvan Mayeur (PS) tegelijk burgemeester zijn van Brussel en beslissen over het beleid over daklozen terwijl hij aan die daklozen zelf duizenden euro’s verdiende?
Meer jobs dan uren in een dag
Natuurlijk betekenen 15 mandaten nog niet dat een politicus elke week met alle 15 bezig is, maar de vraag is wel hoe je volledig mee kan zijn in al van die mandaten op maandelijkse basis. Kan iemand een afgewogen oordeel vellen als die persoon reist van vergadering naar vergadering, telkens in een andere organisatie met een volledig andere eigenheid?
Politici kunnen hierop antwoorden dat er in de zakenwereld ook mensen bestaan die lid zijn van vele raden van bestuur, of diverse verantwoordelijkheden combineren. Zoiets lijkt me echter geen excuus, maar meer iets dat wijst op een breder maatschappelijk probleem. Een decumul is met andere woorden niet enkel nodig in de politiek, maar ook in het zakenleven.
Geen strobreed in de weg
Zelfs als we aannemen dat mensen het fysiek en mentaal aankunnen van pakweg 10 jobs tegelijk te combineren en er telkens met kennis van zaken te kunnen werken, zitten we nog steeds met een probleem. Hoe kunnen we verantwoorden dat één persoon zo veel macht kan concentreren in één paar handen, meestal onverkozen en op een manier die geen verantwoording moet afleggen tegenover de mensen waar hun beslissingen invloed op hebben?
Het kan dus eigenlijk niet dat er een klasse bestaat aan mensen die ongebreideld mandaten en verantwoordelijkheden toegewezen krijgen. De vergoedingen die ze hierbij opstrijken is uiteindelijk van een ondergeschikt belang. Het gaat er meer om hoe ze hele sectoren kunnen controleren zonder dat iemand hen een strobreed in de weg kan leggen, behalve mensen uit hun eigen klasse, van welke politieke of zakelijke signatuur ze ook zijn.
Dangerous liaisons
Er blijven mensen nodig die vooral teren op netwerken, en zowel politieke als zakelijke spelers met elkaar in verband kunnen brengen. Onze maatschappij wordt door dit type mensen mee in stand gehouden – de slimme ambtenaar die weet wat een grote werkgever nodig heeft om meer mensen aan te trekken, of de geniale bedrijfsleider die ervoor kan zorgen dat de politiek weet wat ze moet doen om zijn of haar bloeiende bedrijf werkzekerheid te bieden.
Wat we niet nodig hebben, zijn mensen die talloze mandaten combineren, van alles maar half en half weten hoe het zit, en intussen zichzelf verrijken. Bestuursleden horen niet thuis in vijf raden van bestuur, en politici horen geen lid te zijn van zeven overheidsorganisaties. Een sociaal netwerk creëren kan ook zonder dat er mandaten aan vast hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten