Met racisme heb ik zo goed als geen ervaring. Ik denk niet dat er ooit al een bedrijf mijn cv naast zich heeft neergelegd omwille van m'n naam, mijn huidskleur is nooit de reden waarom ik eventueel niet binnen zou mogen in een nachtclub, en niemand zal me ooit toebijten op straat dat ik terug moet naar m'n eigen land. Voor zo ver ik weet is mijn stamboom door en door Vlaams, tot die verdwijnt in de mistige einder van generaties anonieme keuterboeren en ambachtslui.
Dat wil daarom niet zeggen dat ik onverschillig sta tegenover het dagelijkse, haast achteloze racisme dat mensen in België moeten ondergaan als ze een tint bruiner zijn dan een papieren zak, of openlijk getuigen van hun geloof of levenswijze door een hoofddoek. Ik laat me meestal niet voorstaan op mijn antiracistische opvattingen omdat ik vind dat dat iets is als geen mensen in elkaar slaan en oude vrouwtjes over straat helpen: iets dat eigenlijk normaal zou moeten zijn, en niet iets wat je moet doen om schouderklopjes te krijgen. Dat is dus ook helemaal niet de reden dat ik dit schrijf.
De reden dat ik dit schrijf is omdat ik het beu ben om in de media een gestage stroom te zien van paternalistische blanke meneren (zoals Etienne Vermeersch of Maarten Boudry), met in hun kielzog tientallen, zoniet honderdtallen schuimbekkende reaguurders, en daar tussenin "de modale Belg" die "die islam" toch ook maar minnetjes vindt, of "niet racistisch" is, maar toch vindt dat groepen als hangjongeren en criminele Marokkanen het "zelf" zoeken. Waar in de mainstream, buiten Dyab Abou Jahjah, is de tegenstem? Waarom toont men niet ook eens dat er blanke Belgen zijn die niets moeten weten van dat ex cathedra-gepruttel van Vermeersch en consoorten?
Het helpt ook al niet dat onze regering een kei is in het tegen elkaar opzetten van bevolkingsgroepen. De retorische spierballen laten rollen tegenover Syriëstrijders en jihadi's is immers veel makkelijker dan zichzelf te bevragen waarom België proportioneel zo veel jongens (en meisjes) telt die het land verlaten en zich bewust voor het gareel van IS laten spannen.
Ik veronderstel dat ik wil laten weten dat ik hier allemaal tegen ben, zowel in het stemhokje als daarbuiten, en probeer om andere "stamboom-Vlamingen" op andere gedachten te brengen. Ik hoop dat jullie beseffen dat er nog mensen zijn als ik. We vormen geen meerderheid en we hebben weinig macht, maar we zijn er, en we proberen te doen wat we kunnen.
In Australië was er de mooie hashtag #illridewithyou, nadat moslims de vrees geuit hadden om slachtoffer te worden van geweld toen de gemoederen verhit waren door een fatale gijzeling met een moslimextermistische inslag. Daarin uitten allerlei andere Australiërs hun steun voor islamitische medeburgers, die net zoals de overweldigende meerderheid van moslims in de wereld, bezig is met van en naar het werk raken, eten, drinken, afspreken met vrienden en samen dingen doen met de familie. Het was een uiting van solidariteit zoals ik er nu ook één poog te schrijven.
Solidariteit is een vies woord geworden, de laatste jaren. Dat is jammer. Men verslijt mensen die solidair willen zijn, vaak voor naïeve kwasten. Het tegendeel is waar: de ware naïviteit is geloven dat culturen te reduceren vallen tot één monolitisch blok, of dat iedereen het maar allemaal alleen moet zien te beredderen. Zo functioneert een samenleving niet.
Ik hoop dat jullie weten dat er net als mij nog veel Belgen zijn die blij zijn met nachtwinkels waar Pakistanen, Indiërs en Turken lange uren kloppen, of met Marokkaanse restaurants, of die gesteld zijn op Algerijnse kennissen en collega's. Dat er mensen zijn die jullie zien als mensen en niet als vertegenwoordigers van iets onbegrijpelijk exotisch. Dat halal of koosjer willen eten voor ons net zo normaal is als mensen die liever vegetarisch eten of andere speciale diëtaire voorschriften volgen.
Allicht verschillen we van mening over een aantal zaken, maar dat is juist democratie: georganiseerd van mening kunnen verschillen. Ik laat me niet het hoofd op hol brengen door schreeuwlelijken die denken voor jullie allemaal te spreken als ze mensen de keel oversnijden, net als dat ik aanstoot neem aan bange racisten die beweren "voor Europa" te spreken als ze door de straten van Dresden marcheren.
Ik ben niet Charlie, en ik ben niet Ahmed. Ik ben ikzelf. Maar bovenal ben ik jullie medemens, en sta ik achter jullie. Ik zal blijven proberen om het goede te doen waar ik kan, en kan enkel hopen dat jullie de moed niet verliezen. Mensen die onze maatschappij een graad killer maken, zijn evenzeer vijanden van jullie als van mij.
*niet enkel bedoeld voor moslims
Dat wil daarom niet zeggen dat ik onverschillig sta tegenover het dagelijkse, haast achteloze racisme dat mensen in België moeten ondergaan als ze een tint bruiner zijn dan een papieren zak, of openlijk getuigen van hun geloof of levenswijze door een hoofddoek. Ik laat me meestal niet voorstaan op mijn antiracistische opvattingen omdat ik vind dat dat iets is als geen mensen in elkaar slaan en oude vrouwtjes over straat helpen: iets dat eigenlijk normaal zou moeten zijn, en niet iets wat je moet doen om schouderklopjes te krijgen. Dat is dus ook helemaal niet de reden dat ik dit schrijf.
De reden dat ik dit schrijf is omdat ik het beu ben om in de media een gestage stroom te zien van paternalistische blanke meneren (zoals Etienne Vermeersch of Maarten Boudry), met in hun kielzog tientallen, zoniet honderdtallen schuimbekkende reaguurders, en daar tussenin "de modale Belg" die "die islam" toch ook maar minnetjes vindt, of "niet racistisch" is, maar toch vindt dat groepen als hangjongeren en criminele Marokkanen het "zelf" zoeken. Waar in de mainstream, buiten Dyab Abou Jahjah, is de tegenstem? Waarom toont men niet ook eens dat er blanke Belgen zijn die niets moeten weten van dat ex cathedra-gepruttel van Vermeersch en consoorten?
Het helpt ook al niet dat onze regering een kei is in het tegen elkaar opzetten van bevolkingsgroepen. De retorische spierballen laten rollen tegenover Syriëstrijders en jihadi's is immers veel makkelijker dan zichzelf te bevragen waarom België proportioneel zo veel jongens (en meisjes) telt die het land verlaten en zich bewust voor het gareel van IS laten spannen.
Ik veronderstel dat ik wil laten weten dat ik hier allemaal tegen ben, zowel in het stemhokje als daarbuiten, en probeer om andere "stamboom-Vlamingen" op andere gedachten te brengen. Ik hoop dat jullie beseffen dat er nog mensen zijn als ik. We vormen geen meerderheid en we hebben weinig macht, maar we zijn er, en we proberen te doen wat we kunnen.
In Australië was er de mooie hashtag #illridewithyou, nadat moslims de vrees geuit hadden om slachtoffer te worden van geweld toen de gemoederen verhit waren door een fatale gijzeling met een moslimextermistische inslag. Daarin uitten allerlei andere Australiërs hun steun voor islamitische medeburgers, die net zoals de overweldigende meerderheid van moslims in de wereld, bezig is met van en naar het werk raken, eten, drinken, afspreken met vrienden en samen dingen doen met de familie. Het was een uiting van solidariteit zoals ik er nu ook één poog te schrijven.
Solidariteit is een vies woord geworden, de laatste jaren. Dat is jammer. Men verslijt mensen die solidair willen zijn, vaak voor naïeve kwasten. Het tegendeel is waar: de ware naïviteit is geloven dat culturen te reduceren vallen tot één monolitisch blok, of dat iedereen het maar allemaal alleen moet zien te beredderen. Zo functioneert een samenleving niet.
Ik hoop dat jullie weten dat er net als mij nog veel Belgen zijn die blij zijn met nachtwinkels waar Pakistanen, Indiërs en Turken lange uren kloppen, of met Marokkaanse restaurants, of die gesteld zijn op Algerijnse kennissen en collega's. Dat er mensen zijn die jullie zien als mensen en niet als vertegenwoordigers van iets onbegrijpelijk exotisch. Dat halal of koosjer willen eten voor ons net zo normaal is als mensen die liever vegetarisch eten of andere speciale diëtaire voorschriften volgen.
Allicht verschillen we van mening over een aantal zaken, maar dat is juist democratie: georganiseerd van mening kunnen verschillen. Ik laat me niet het hoofd op hol brengen door schreeuwlelijken die denken voor jullie allemaal te spreken als ze mensen de keel oversnijden, net als dat ik aanstoot neem aan bange racisten die beweren "voor Europa" te spreken als ze door de straten van Dresden marcheren.
Ik ben niet Charlie, en ik ben niet Ahmed. Ik ben ikzelf. Maar bovenal ben ik jullie medemens, en sta ik achter jullie. Ik zal blijven proberen om het goede te doen waar ik kan, en kan enkel hopen dat jullie de moed niet verliezen. Mensen die onze maatschappij een graad killer maken, zijn evenzeer vijanden van jullie als van mij.
*niet enkel bedoeld voor moslims
Geen opmerkingen:
Een reactie posten